Wdychać głęboko

Opis książki:

Polskie wiersze Irit Amiel mieściły się dotąd w zaledwie dwóch szczupłych tomikach - Nie zdążyłam... (1994) i Egzamin z Zagłady (1998) - i nie zdobyły rozgłosu. A przecież to poezja o dużej sile wyrazu, należąca do bogatej literatury opisującej (a raczej kontemplującej) Holocaust, kulminacyjny akt w dziejach nienawiści i krzywd, jakich przez wieki doświadczali Żydzi. Natychmiast rodzą się jednak pytania. Czyja to historia, czy specyficznie żydowska, czy polska również? I z jaką poezją mamy do czynienia, żydowską czy polską? Rodzina Irit Amiel mieszkała w Polsce od XVI stulecia, ona sama przeżyła - przetrwała, przecierpiała - tutaj wiek dziecięcy i wczesną młodość, by dopiero po wojnie wyjechać do Palestyny. Kiedy zaś zaczęła pisać, to wybrała język utraconej ojczyzny, czyli właśnie polszczyznę...
(...) Proste i czyste wiersze Irit Amiel stwarzają odbiorcy trudność wyjątkową. Nie jest to trudność estetyczna, związana z formą tych utworów, lecz ściśle duchowa. Za dużo bólu w wierszach Amiel, by można je było traktować wybrednie; za dużo nie zakrytej prawdy, aby dało się obcować z nimi w sposób filologiczny; zbyt są intymne, by krytyk odważył się sięgnąć po wszystkie swoje taksonomie i skalpele. Ta poezja z pozoru otwarta przed czytelnikiem na oścież, pozbawiona elementów komplikujących dostęp do niej, wolna od pokus stylizatorskich, poezja bez śladu ciemnego dandyzmu i bez cienia histerii - w ostateczności okazuje się prawie niedosiężna. Jest jak stroma ściana, na której widnieją jakieś zaledwie pojedyncze wyżłobienia, w które usiłujemy wcisnąć dłonie. Bez skutku jednak: kaleczymy sobie końce palców, ale czymże to jest wobec rany, której głębokości nie potrafimy ani zmierzyć, ani nawet wyobrazić sobie. Przed poezją Irit Amiel stoimy bowiem jak przed ścianą płaczu.
Z posłowia Piotra Śliwińskiego

Książka "Wdychać głęboko" - Irit Amiel - oprawa miękka - Wydawnictwo Świat Literacki. Książka posiada 92 stron i została wydana w 2002 r.