Tajemnice życia rodzinnego. Podstawy duchowości małżeńskiej

Opis książki:

Autor książki "Tajemnice życia rodzinnego. Podstawy duchowości małżeńskiej” pisze o rzeczach bardzo prostych i zwyczajnych. Streszczają się w tym, że "pierwsze i najważniejsze" jest miłować oraz że "Miłość jest z Boga". Nie trzeba do tego nikogo przekonywać! Ale jakże często odkładamy to "miłowanie" na później, łódząc się, że jeszcze będziemy mieli czas, aby żyć Miłością.
FRAGMENT
Musicie ze sobą rozmawiać
Jak budować jedność w małżeństwie? Trzeba koniecznie ze sobą rozmawiać. Mówię trzeba, ale to nie jest obowiązek, lecz dar, jaki możemy uczynić jedno drugiemu.
Po pierwsze, trzeba opowiedzieć swoją przeszłość i względnie często do niej powracać. To przecież przeszłość nas ukształtowała. Młoda, włoska dziewczyna, Benedetta Bianchi Porro napisała: "Kochać, to mieszkać w innych”. Jak zamieszkasz w swojej żonie, jak zamieszkasz w swoim mężu, jeśli nie opowiesz siebie, nie opowiesz swojego serca? Nie możecie znać się tylko od pierwszego spotkania. Musicie znać się od waszego dzieciństwa, więc musicie sobie to dzieciństwo opowiedzieć. Dla tych, którzy kochają, wszystko jest ważne. Ważne, w jakim fartuszku twoja żona chodziła do szkoły i czy ty byłeś dobry, gdy graliście w piłkę nożną. Ważne, z czego się śmiałeś i kiedy płakałeś. Ważne, jak ci było na pierwszej szkolnej wycieczce. To wszystko trzeba opowiedzieć. A potem?
Jest jeszcze cała teraźniejszość do opowiedzenia. W naszych domach zbyt często rozmowa ogranicza się do komunikatów. np. jadę do..., wracam o..., odbierz dzieci z przedszkola..., kup chleb na jutro... To za mało. Te słowa nie są w stanie dosięgnąć serca. Nie wystarczą, by zbudować komunię. Trzeba sobie po prostu wszystko opowiadać. Opowiadać to, co radosne, by dzielić radość, i to, co bolesne, by znaleźć zrozumienie, pocieszenie i umocnienie. A jeżeli ból zadaliśmy sobie nawzajem, to trzeba przecież wytłumaczyć swoje serce. Trzeba opowiadać sobie naprawdę wszystko, dosłownie wszystko. Karol Wojtyła pisze w "Promieniowaniu ojcostwa”: "Przetwarzam to delikatne wnętrze, w którym coraz swobodniej przebywam, mieszkam jak gdyby u siebie. Ileż ona otwarła mi drzwi - i gdyby jeszcze wiedziała o jakiejś furtce ukrytej, która dotąd jest dla mnie zamknięta, próbowałaby zaraz otworzyć, a przecież nie jest z tych, co otwierają się łatwo...”
Pewnie, czasami zdarzają się takie nieszczęśliwe sytuacje, że czegoś nie możemy powiedzieć w danym momencie. Musimy jednak pragnąć to kiedyś powiedzieć i czekać, aż przyjdzie taki dzień, byśmy mogli powiedzieć o sobie wszystko.
Czasami mówią nam: przecierpisz, nie mów o tym. To nieprawda. W małżeństwie nie ma osobistych, prywatnych cierpień. W małżeństwie wszystko mamy wspólne, cierpienia też. Jesteśmy po prostu jednym ciałem i to musi mieć konsekwencje dla całego naszego życia. Mówią nam czasem: nie opowiadaj o tym, zmartwisz ją (albo jego). Czasami lepiej się martwić z tym, którego się kocha, niż widzieć jego cierpienie i nie wiedzieć, dlaczego cierpi. Czasami coś nam podszeptuje: nie mów, bo cię nie zrozumie. A to tylko pokusa. Za mało cenisz swego współmałżonka. Spróbuj, powiedz, a zdziwisz się, jak cię zrozumie.
Z opowiadaniem o swoim sercu najwięcej problemów mają panowie. Nie trzeba się bać otwierać przed żoną swego serca na oścież. Trzeba opowiadać o wszystkim. Również o swojej pracy. Też nieprawda, że cię nie zrozumie. Chociażby nie zrozumiała zawiłych spraw związanych z twoimi obowiązkami, to jednak będzie żyła nimi po swojemu. Będzie ci towarzyszyła sercem i modlitwą, będzie wiedziała, gdzie jesteś, czego się lękasz, na co czekasz.
Aby opowiadać o swoim sercu, trzeba mieć pewność, że mąż czy żona, któremu się opowiada, zachowa bezwzględną dyskrecję. Dlatego nie wolno opowiadać kolegom czy koleżankom, jak zachowują się, jak reagują, co mówią nasze żony bądź mężowie w zaciszu domowego ogniska. Koledzy i koleżanki są na dalekim miejscu. Na pierwszym planie musi być mąż, żona. Jeżeli chcemy wejść w świat ich serca, oni muszą być pewni, że jesteśmy dyskretni.
Trzeba też umieć słuchać. Trzeba po prostu pozwolić mówić drugiej stronie. Umieć słuchać, to znaczy, gdy ktoś do nas mówi, nie przygotowywać już sobie odpowiedzi czy dodatkowych pytań, ale całym sobą być dla tej osoby, która opowiada nam o swoim sercu.
Trzeba też sobie zarezerwować czas, aby być tylko dla siebie. To może być niedzielny spacer albo jakiś świąteczny wyjazd za miasto. Byłoby fantastycznie, gdyby udało się wygospodarować czas na wspólny niedzielny obiad.
Tematy nie muszą być bardzo poważne. Mówmy o tym, czym aktualnie żyjemy. Wtedy druga osoba będzie poruszać się w naszym sercu jak we własnym. Wtedy współmałżonek łatwiej zrozumie nasze reakcje, smutek, radość czy niepokój. Po prostu będzie wiedział, kim jesteśmy w danym dniu i w danym momencie.

Książka "Tajemnice życia rodzinnego. Podstawy duchowości małżeńskiej" - o. Kazimierz Lubowicki OMI - oprawa miękka - Wydawnictwo Bratni Zew.