Rommel o sobie

Opis książki:

Rommel -jeden z najbardziej skutecznych i powszechnie znanych dowódców wojskowych - ujawnia swoje poglądy filozoficzne, opisuje bitwy, wspomina innych dowódców, przedstawia sytuację na frontach. Z notatek Rommla z czasów l wojny światowej oraz z nowo przetłumaczonych fragmentów jego listów i rozkazów, a także opisów codziennych działań na frontach II wojny światowej - które miał zwyczaj dyktować na zakończenie każdego dnia - wyłania się obraz militarnego geniusza zmagającego się z wojenn.(rzeczywistością). Komentarz Johna Pimiotta pokazuje szerszy kontekst spraw, o których pisze Rommel, i uświadamia nam, jaki wpływ na jego plany miały okoliczności pozostające poza jego władzą. Dzięki temu możemy śledzić wojskową karierę Rommla, nie tracąc obiektywizmu. Książkę wzbogaca 120 fotografii, które ukazują miejsca. gdzie walczył - od Alp w latach I wojny światowej, po pustynię w Afryce Północnej podczas II wojny. Autorem wielu zdjęć jest sam Rommel.

Feldmarszałek Erwin Rommel (1891-1944) jest jednym z nielicznych niemieckich dowódców walczących w II wojnie światowej, o których pamięć do dzisiaj pozostała żywa. Nieważne, czy dowodzi bitwą ze swojego samochodu na pustyni w Afryce Północnej, czy też siedzi niespokojnie w gabinecie jego ogorzała od wiatru twarz, chytre oczy i silna szczęka przywodzą na myśl Lisa Pustyni, który potrafi z zabójczą łatwością pokonać przeważające siły wroga. Zdjęcia przedstawiają go jako niezwyciężonego dowódcę wszechpotężnych jednostek zmotoryzowanych, stającego naprzeciw pozbawionego wyobraźni wroga, uzależniającego swój ewentualny sukces raczej od lepszego uzbrojenia niż od sprawności w działaniach. Nawet jego śmierć (wolał zażyć truciznę, niż być publicznie sądzony, narażając na niebezpieczeństwo swoją rodzinę, ponieważ Hitler zemścił się na wszystkich oficerach zaangażowanych w zamach Stauffenberga z lipca 1944 roku) wydaje się romantyczna i wywołuje wrażenie wojskowej kompetencji, która została beznadziejnie skompromitowana w służbie Fuhrera. jak w każdej legendzie, również w tej tkwi ziarno prawdy. Rommel był, przede wszystkim i ponad wszystko, walczącym żołnierzem. Niewątpliwie był dzielny, jego Pour le Merite został zdobyty w ogniu walki i słusznie uważa się go za równy odznaczeniom takim, jak Yictoria Cross czy Medal of Honor. Był też Rommel wspaniałym dowódcą. Troszczył się o swoich ludzi i od początku kariery pragnął doprowadzić taktykę do mistrzostwa; robił to w przekonaniu, że tak łatwiej mu będzie przeżyć i zwyciężyć, nawet w przerażającej wojnie pozycyjnej na froncie zachodnim w latach 1914-1915. Ale to nie wszystko. Od początku było oczywiste, że Rommel wyrasta ponad przeciętność. Przeniesienie go do batalionu górskiego w październiku 1915 roku i doświadczenia zdobyte dzięki temu w Rumunii i Włoszech dały mu okazję do udoskonalenia technik wojny manewrowej, których później będzie używał do zdruzgotania przeciwnika. Dowodząc niewielkimi grupami szybko przemieszczającej się piechoty, Rommel zaskoczył Włochów i wdarł się głęboko na ich tyły. Taka taktyka wymagała sprawności i wrodzonej umiejętności korzystania z nadarzających się okazji. Niewątpliwie pomógł mu w tym dominujący w Niemczech system dowodzenia znany pod nazwą Auftragstaktik, czyli "dowodzenie misją", co polegało na tym, że oficerowie mieli zdobyć cel bez interwencji wyższego dowództwa. W latach międzywojennych Rommel analizował bitwy, w których brał udział, i przekazywał swoją mądrość kadetom. Mimo że brak mu było doświadczenia w wojnie pancernej, z łatwością mógł przenosić swoje pomysły w nowe warunki, ponieważ kładł nacisk na elastyczność oraz inicjatywę w operacjach manewrowych. Dowodził żołnierzami z pola walki, ponieważ chciał wykorzystać każdą okazję. Za wartościową uważał współpracę wszystkich sił zbrojnych czołgi cenił za ich siłę uderzenia i szybkość przemieszczania, piechotę zmechanizowaną za ochronę, artylerię za siłę ognia i możliwość prowadzenia obrony przeciwlotniczej i przeciwpancernej, a wojska inżynieryjne za zdolność oczyszczania drogi na polu bitwy. Zdawał sobie również sprawę z zalet sił powietrznych, jego celem była szybkość, mająca doprowadzić do zerwania połączeń między nieprzyjacielskim "mózgiem" dowodzącym a jego "mięśniami" na linii frontu. Techniki te zostały następnie udoskonalone i wykorzystane w Afryce Północnej w latach 1941-1942, gdzie dodatkową zaletą okazała się sprzyjająca takim manewrom okolica. Jego zakrojone na szeroką skalę ataki z prawej flanki, które umożliwiały wdarcie się w głąb brytyjskich pozycji obronnych i przerwanie łączności z dowództwem, w kilku sytuacjach okazały się skuteczne (tak było podczas bitwy o EI-Chazalę w maju i czerwcu 1942 roku). Z drugiej jednak strony, w Afryce Północnej miał do czynienia z rzeczami, których nie był w stanie kontrolować: z niesprawnym systemem zaopatrzenia i słabym wyposażeniem włoskich sojuszników. W dodatku podejmował ryzyko, co okazało się zgubne, kiedy przyszło mu walczyć z ostrożnym i przewidującym Montgomerym. Montgomery zmierzył się z Rommlem jeszcze raz, w Normandii w 1944 roku, uniemożliwiając Niemcom dokonywanie szybkich przegrupowań, które Rommel tak bardzo lubił. Ogólne wrażenie jest takie, że Rommel był dowódcą szybko myślącym i szybko się przemieszczającym, który najlepiej radził sobie w sytuacjach pozwalających mu na wykorzystanie przewagi. Był gotów podjąć ryzyko stanowiło to integralną część jego stylu dowodzenia i jeśli mu się powiodło, korzyści bywały naprawdę ogromne. Z drugiej jednak strony, jeśli nie wszystko szło po jego myśli i był zmu- szony do zajęcia pozycji obronnych, popadał we frustrację. Pole walki było dla niego areną, nad którą za wszelką cenę chciał panować i kształtować ją, jednak nie zawsze było to możliwe.

Książka "Rommel o sobie" - oprawa twarda - Wydawnictwo Zysk i S-ka.