Pająk. Szkice prawie filozoficzne

Opis książki:

Eseje niniejsze dotyczą tego, z czego wyrasta wszelka teoria i celowa praktyka: zwykłego biegu spraw życia. Mają być więc one "powrotem do rzeczy samych", o ile przez te ostatnie rozumieć nieustannie przepływające przez podmiot stany oraz to, co i jak się w tych stanach ujawnia i prezentuje. Starałem się tu zatem przyjrzeć różnorakim ingrediencjom codzienności, czyli sytuacjom (a przez to również przedmiotom, miejscom i ludziom je tworzącym), nastrojom i przeżyciom powtarzalnym, a przez to w rudymentarny sposób określającym bycie powszednie, przydarzającym się - jak sądzę - notorycznie i (prawie) każdemu. Przyjrzeć się im, czyli opisać w rozmaitych ich aspektach i przedstawić możliwe sposoby ich rozumienia. Na ogół przy tym powstrzymywałem się od ferowania jednoznacznych rozstrzygnięć i jedynie słusznych interpretacji - przystoją one bowiem bardziej ujęciom teoretycznym. Zaś między wschodem a zachodem Słońca namysł teoretyczny, dokładny i koncepcyjny, nie połyka zbyt wielu godzin, zostają one pochłonięte przez zgoła co innego: niejasny, często poplątany i wewnętrznie sprzeczny, nieuchronnie osobisty proces przeżywania siebie w świecie.
Układ niniejszych esejów nawiązuje, dość swobodnie, do układu dnia. Taka kompozycja wydaje się najprostsza, a równocześnie adekwatna do treści. Wszak codzienność spełnia się w dobowym cyklu, powtarzającym się nieuchronnie od urodzin do śmierci. Bieg słońca wyznacza sukcesję podejmowanych działań, determinuje stopień aktywności i jej kierunek. Przewidywalność układu dnia sugeruje przewidywalność egzystencji, a owa obliczalność stanowi istotowy składnik powszedniości. Codzienność dzieje się tak, jak by miała dziać się tak zawsze. Stąd też przebieg dnia jest metonimią przebiegu całego życia. Elementy tego pierwszego mogą być odniesione do etapów tego drugiego. I jeden, i drugi bieg wydarza się pomiędzy ciemnością początku i ciemnością końca, oba mają wiele obiecującą introdukcję, kulminację i powolne gaśnięcie. Zmęczenie anonsuje ich nadchodzący kres.
Ostatecznie wyłania się również z poniższych tekstów pewien obraz świata, konkretne jego odczucie i supozycja tego, jakim on w istocie jest - wszak metafizyka, niemożliwa jako nauka, pozostaje nieuleczalną skłonnością ludzkiego ducha. Jak zwykle, gdy mamy do czynienia z wizją świata, można zadać pytanie, czy mówi ona coś o świecie, czy raczej o tym, kto jej doznał lub ją skonstruował. Odpowiedź na to pytanie pozostawiam czytelnikowi. Bez względu jednak na to, jaką ona będzie, ową wizję można podzielać lub nie. Pierwszy przypadek będzie krzepiący dla autora, drugi zaś dla czytelnika.

Książka "Pająk. Szkice prawie filozoficzne" - Bartosz Jastrzębski - oprawa miękka - Wydawnictwo Atut. Książka posiada 224 stron i została wydana w 2007 r.