Nowa Europa 1 (9) 2010

ROLAND DANNREUTHER, Europejska Polityka Sąsiedztwa jako alternatywa dla członkostwa
Niniejszy artykuł omawia Europejską Politykę Sąsiedztwa oraz ocenia jej wagę i szanse powodzenia w przyszłości. Przedstawiona argumentacja jest potwierdzeniem tezy, że EPS stanowi znaczący postęp, który jednak w pewnej mierze wynika z porażki poprzednich inicjatyw unijnych, mających na celu wspieranie przemian przy braku perspektywy członkostwa. Niemniej jednak nie można mieć pewności, że EPS – w obecnym kształcie – odegra rolę jako narzędzie wsparcia ambicji Unii w zakresie „przemiany poprzez dyplomację” oraz wzmocnienia roli Wspólnoty na arenie międzynarodowej. Niniejszy artykuł przedstawia także szereg wyzwań stojących przed EPS. Najważniejszym z nich jest potrzeba gruntownego przewartościowania interesów i polityki, zwłaszcza w kwestii imigracji oraz energii i terroryzmu, które konsekwentnie przesłaniają szanse na wsparcie doktryny „przemiany poprzez dyplomację” w sąsiedztwie Unii. Co więcej, istnieją również poważne wyzwania zewnętrzne.

ROBERTO ALIBONI, 47 Implikacje geopolityczne Europejskiej Polityki Sąsiedztwa
Z geopolitycznego punktu widzenia EPS wyróżnia fakt, że inicjatywa ta obejmuje dwa odrębne regiony – Europę Wschodnią oraz region Morza Śródziemnego – umieszczając je w tej samej strukturze politycznej. Reprezentują one bardzo różne realia polityczne, kulturowe i społeczno-ekonomiczne, i to nie tylko w wymiarze międzypaństwowym, lecz również regionalnym i subregionalnym. To oznacza, że potencjalne konsekwencje tych różnic mogą mieć wymiar globalny, regionalny lub subregionalny. Autor wskazuje szereg implikacji geopolitycznych wdrożenia EPS, takich jak bardziej bezpośrednie i silniejsze zaangażowanie UE w regionalne i lokalne kryzysy. Omawia także wpływ EPS na relacje UE ze światem arabskim, z Federacją Rosyjską oraz na relacje transatlantyckie.

TOMASZ GRZEGORZ GROSSE, Geopolityka Unii Europejskiej? Przykład wschodniego wymiaru Europejskiej Polityki Sąsiedztwa
Autor niniejszego tekstu poddaje analizie wschodni wymiar Europejskiej Polityki Sąsiedztwa w celu scharakteryzowania podejścia geopolitycznego UE. Czy Unia konstruuje nowy paradygmat w relacjach międzynarodowych oparty na dyseminacji europejskich wartości i standardów działania oraz na sieciowych relacjach partnerskich? A może geopolityka UE wobec najbliższego otoczenia jest bliższa tradycyjnemu modelowi realistycznemu opartemu na asymetrii władzy i interesów między Unią (i jej państwami członkowskimi) a krajami z nią sąsiadującymi? Jakie jest praktyczne znaczenie idei Europy jako potęgi normatywnej, która kreuje i upowszechnia wartości jako źródło wpływów i władzy w stosunkach międzynarodowych? Czy koncepcja potęgi normatywnej jest wynikiem siły, czy też słabości Unii na arenie międzynarodowej?

MAREK A. CICHOCKI, Europejska Polityka Sąsiedztwa czy Polityki Sąsiedztwa?
Artykuł skupia się na regionalizacji unijnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, obserwowanej szczególnie w procesie ewolucji wschodniego wymiaru Europejskiej Polityki Sąsiedztwa. Autor wskazuje różne przyczyny regionalizacji, jak odmienne podejście do rozszerzenia, rosnąca rola geopolityczna wschodnich sąsiadów, „sekurytyzacja” relacji ze wschodnimi sąsiadami oraz nowa równowaga sił pomiędzy państwami członkowskimi i instytucjami unijnymi ukształtowana na mocy traktatu lizbońskiego. Czy ów zwrot ku definicji regionalnej wschodniego sąsiedztwa jest procesem nieuniknionym, który spowoduje fragmentaryzację polityki wschodniej, czy też Komisja Europejska odzyska inicjatywę i nada kształt wymiarowi wschodniemu EPS?

ANDERS ÅSLUND, Ukraina a Unia Europejska
W ciągu osiemnastu lat niepodległości Ukraina odnotowała wiele sukcesów. Największym z nich jest triumf niepodległości i integralności państwa. Kolejnym osiągnięciem jest fakt, że Ukraina stała się państwem demokratycznym i wprowadziła gospodarkę rynkową. Wiele zadań na Ukrainie pozostaje jednak niedokończonych. Na drodze ukraińskiego rozwoju wyrastają dzisiaj trzy główne przeszkody: niestabilność polityki krajowej, otwarcie wyrażane zagrożenie dla niepodległości Ukrainy ze strony Rosji oraz światowy kryzys finansowy. Stawianie czoła tym wyzwaniom ułatwia Ukrainie przeświadczenie, że jest krajem europejskim i że wstąpi do Unii. Jednak Unia wciąż nie uznała od dawna przez Ukrainę wyrażanych aspiracji członkostwa.

MICHAŁ ŁUSZCZUK, Obszary arktyczne w działalności Unii Europejskiej
Pojawiające się wskutek zmian klimatycznych perspektywy potencjalnej eksploatacji złóż ropy naftowej i gazu ziemnego, jak też sprawowania kontroli nad „otwierającymi się” trasami żeglugowymi na morzach Oceanu Arktycznego sprawiają, iż wielu uczestników stosunków międzynarodowych zmierza do zintensyfikowania swojej obecności na Dalekiej Północy. Do ich grona stara się dołączyć również Unii Europejska. Jak kształtowało się jej dotychczasowe podejście do obszarów arktycznych? Autor poszukuje odpowiedzi na to pytanie, analizując przedsięwzięcia unijne w trzech wymiarach: polityk sektorowych Unii, aktywności o charakterze transnarodowym oraz relacji UE z państwami arktycznymi spoza UE, jak też udziału UE w organizacjach międzynarodowych związanych z Arktyką.

[Historia integracji]
JAKUB LUBELSKI, Związek Bałtycki i Trzecia Europa. Koncepcje reorganizacji Europy Środkowej w polityce zagranicznej II Rzeczypospolitej
W dwudziestoleciu międzywojennym polska dyplomacja zabiegała o to, aby nadać trwałą formę współpracy polityczno-militarnej obejmującej subregion Morza Bałtyckiego oraz Europy Środkowo‑Wschodniej. Koncepcje Związku Bałtyckiego i Trzeciej Europy można interpretować jako próby tworzenia przeciwwagi zarówno dla Moskwy, jak i dla Berlina. Można także dopatrywać się politycznej woli rekonstrukcji obszarów między Niemcami i Rosją, swego rodzaju uaktualnienia idei jagiellońskiej w polskiej polityce. Choć żadna z tych koncepcji nie została zrealizowana, prześledzenie ich historii może dziś inspirować Polaków do myślenia o podmiotowym prowadzeniu polityki we własnej części Europy.