Medytacje kartezjańskie. Seria: Klasyka filozofii

§ 1 Medytacje Kartezjusza jako wzór filozoficznej autorefleksji [Selbstbesinnung];
§ 2 Konieczność radykalnego ponowienia punktu wyjścia filozofii

Medytacja pierwsza
Droga do transcendentalnego ego
§ 3 Przewrót kartezjański i przewodnia idea teleologiczna [Zweckidee] absolutnego ugruntowania nauki;
§ 4 Odsłonięcie sensu teleologicznego [Zwecksinnes] nauki poprzez wżycie się w nią [Einleben in sie] jako w noematyczny fenomen;
§ 5 Oczywistość a idea autentycznej nauki;
§ 6 Zróżnicowania [Differenzierungen] oczywistości. Filozofi czny postulat apodyktycznej i w sobie pierwszej oczywistości;
§ 7 Nieapodyktyczna oczywistość istnienia świata; wciągnięcie jej w zasięg przewrotu kartezjańskiego;
§ 8 „Ego cogito” jako transcendentalna subiektywność;
§ 9 Zasięg apodyktycznej oczywistości [twierdzenia] „Ja jestem”;
§ 10 Dygresja. Kartezjańskie uchybienie w sprawie zwrotu transcendentalnego;
§ 11 Ja psychologiczne a Ja transcendentalne. Transcendencja świata

Medytacja druga
Odsłonięcie uniwersalnych struktur pola transcendentalnego doświadczenia
§ 12 Idea transcendentalnego ugruntowania poznania;
§ 13 Konieczność tymczasowego wyłączenia zagadnień zasięgu poznania transcendentalnego;
§ 14 Strumień „cogitationes”. „Cogito” i „cogitatum”;
§ 15 Naturalna a transcendentalna refleksja;
§ 16 Dygresja. „Ego cogito” jako konieczny punkt wyjścia zarówno transcendentalnej, jak i „czysto psychologicznej” refleksji;
§ 17 Dwustronność badań nad świadomością jako następstwo problematyki korelacji. Kierunki opisu. Synteza jako praforma [Urform] świadomości;
§ 18 Identyfikacja jako forma podstawowa syntezy. Wszechobejmująca synteza czasu transcendentalnego;
§ 19 Aktualność i potencjalność życia intencjonalnego;
§ 20 Odrębność analizy intencjonalnej;
§ 21 Przedmiot intencjonalny jako „transcendentalna nić przewodnia” [„transzendentaler Leitfaden”];
§ 22 Idea powszechnej jedności wszystkich przedmiotów i zadanie jej konstytutywnego wyjaśnienia

Medytacja trzecia
Problematyka konstytucji. Prawda i rzeczywistość
§ 23 Uściślenie pojęcia konstytucji transcendentalnej przez wprowadzenie haseł „rozum” [„Vernunft”] i „nierozum” [„Unvernunft”];
§ 24 Oczywistość jako samoprezentacja. Jej zmodyfikowane pochodne [Abwandlungen];
§ 25 Rzeczywistość i „quasi”-rzeczywistość;
§ 26 Rzeczywistość jako korelat oczywistego potwierdzenia;
§ 27 Funkcjonowanie habitualnej i potencjalnej oczywistości w konstytucji sensu „przedmiot istniejący”;
§ 28 Domniemana [Präsumptive] oczywistość doświadczenia świata. Świat jako idea-korelat [idei] doskonałej oczywistości doświadczenia zewnętrznego [Erfahrungsevidenz];
§ 29 Dziedziny materialne i formalnoontologiczne jako wskaźniki [Indices] transcendentalnych systemów oczywistości

Medytacja czwarta
Rozwinięcie problemów konstytucji samego transcendentalnego ego
§ 30 Transcendentalne ego nieodłączne od swych przeżyć;
§ 31 Ja jako identyczny biegun przeżyć;
§ 32 Ja jako substrat określeń habitualnych [Habitualitäten];
§ 33 Ja w pełni swej konkretności [Konkretion] jako monada a zagadnienie jego autokonstytucji;
§ 34 Wypracowanie zasadniczego kształtu metody fenomenologicznej. Transcendentalna analiza jako analiza ejdetyczna;
§ 35 Wypad w kierunku ejdetycznej psychologii wnętrza;
§ 36 Transcendentalne ego jako uniwersum możliwych form przeżyć. Podlegające prawu istoty normowanie komponowania się przeżyć [Kompossibilität der Erlebnisse] w stosunkach współistnienia i następstwa;
§ 37 Czas jako uniwersalna forma wszelkiej egologicznej genezy;
§ 38 Aktywna i pasywna geneza;
§ 39 Asocjacja jako podstawowa zasada genezy pasywnej;
§ 40 Przejście do zagadnienia idealizmu transcendentalnego;
§ 41 Autentyczne fenomenologiczne wydobywanie na jaw własnego „ego cogito” [Selbstauslegung des „ego cogito”] jako „transcendentalny idealizm”

Medytacja piąta
Odsłonięcie sfery transcendentalnego istnienia jako monadologicznej intersubiektywności
§ 42 Przedstawienie problemu doświadczania obcych podmiotów [Fremderfahrung] jako odpowiedź na zarzut solipsyzmu;
§ 43 Noematyczno-ontyczny sposób dania Innego jako transcendentalna nić przewodnia konstytutywnej teorii doświadczania obcych podmiotów;
§ 44 Redukcja doświadczenia transcendentalnego do sfery tego, co własne [Eigenheitssphäre];
§ 45 Ego transcendentalne a zredukowany do tego, co moje własne, rezultat apercepcji mnie samego [eigenheitlich reduzierte Selbstapperzeption]: psychofi zycznie złożony człowiek;
§ 46 To, co własne, jako sfera aktualności i potencjalności strumienia przeżyć;
§ 47 Do pełni monadycznej konkretności tego, co własne, należy również przedmiot intencjonalny. Transcendencja immanentna i świat pochodzenia [primordinale Welt];
§ 48 Transcendencja świata obiektywnego jako transcendencja wyższego szczebla, w przeciwieństwie do transcendencji pierwotnego pochodzenia;
§ 49 Nakreślenie toku operacji intencjonalnego wydobywania sensu doświadczania tego, co obce;
§ 50 Pośredni charakter zawartej w doświadczaniu obcych podmiotów intencjonalności jako charakter „współ-prezentowania” [„Appräsentation”],jako charakter apercepcji analogicznej;
§ 51 „Łączenie w pary” [„Paarung”] jako asocjacyjnie konstytuujący składnik doświadczania obcych podmiotów;
§ 52 Współ-prezentowanie jako specyficzny rodzaj doświadczenia, posiadający swój własny styl potwierdzania;
§ 53 Potencjalne momenty sfery pierwotnego pochodzenia i konstytutywna funkcja, jaką spełniają one w aktach apercepcji Innego;
§ 54 Eksplikacja sensu aktów współ-prezentowania, w których doświadczam obcych podmiotów;
§ 55 Uwspólnocenie [Vergemeinschaftung] monad i pierwsza forma tego, co obiektywne: przyroda intersubiektywna;
§ 56 Konstytucja wyższych szczebli wspólnoty intermonadologicznej;
§ 57 Wyjaśnienie zjawiska równoległości zachodzącej pomiędzy procedurą wydobywania na jaw tego, co wewnątrzpsychiczne, a analogiczną procedurą zastosowaną na gruncie egologiczno-transcendentalnym;
§ 58 Uczłonowanie pola zagadnień intencjonalnej analityki wyższych wspólnot intersubiektywnych. Ja i świat otaczający;
§ 59 Eksplikacja ontologiczna i jej miejsce w całokształcie transcendentalnej fenomenologii konstytucji;
§ 60 Metafizyczne rezultaty naszej procedury wydobywania na jaw zasobów dostarczanych przez akty doświadczania obcych podmiotów;
§ 61 Tradycyjna problematyka „źródła psychologicznego” i jej fenomenologiczne objaśnienie;
§ 62 Ogólny rzut oka na charakter operacji intencjonalnego wydobywania zasobów doświadczania obcych podmiotów

Zakończenie
§ 63 Zadanie krytyki transcendentalnego doświadczenia i poznania transcendentalnego;
§ 64 Słowo końcowe