Litteraria Copernicana 3/2009. Szaniawski

Opis książki:

Szaniawski stał się pisarzem w dużej mierze zapomnianym, niesłusznie marginalizowanym, znajdującym się poza zainteresowaniem literaturoznawstwa, teatrologii oraz, jak się wydaje, teatru. A przecież jego subtelna "formalnie", ale i treściowo twórczość ma w sobie pozbawioną złudzeń mądrość, kruchą nadzieję, po wojnie - coraz bliższą rozpaczy. Również humor jego komedii i nowel, na pierwszy rzut oka staroświecki, jest znacznie mniej odległy od wrażliwości estetycznej naszych czasów, niż się wydaje.
Przypomnieniu Szaniawskiego służy niniejszy monograficzny numer LC, na który składają się studia i rozprawy, teksty biograficzne, archiwalia, a także odpowiedzi literaturoznawców oraz ludzi teatru na ankietę - Dlaczego (nie) Szaniawski? Otwierające numer teksty traktują o pierwszym, "ludycznym" okresie twórczości Szaniawskiego. Janusz Skuczyński w studium Jerzy Szaniawski: narodziny komedii z ducha zabawy analizuje gatunkotwórczą funkcję zabawy we wczesnych komediach autora Żeglarza (Murzyn, Papierowy kochanek, Lekkoduch i Ptak), w których gest ludyczny wnosi w ich niedoskonały świat przedstawiony "ograniczoną w czasie doskonałość" (Johan Huizinga), stanowiąc zarazem punkt wyjścia do przezwyciężenia znamiennego dla przełomu XIX i XX wieku kryzysu tego gatunku. Cezary Bronowski natomiast (Pirandellowskie techniki teatralne w wybranych komediach Jerzego Szaniawskiego) pokazuje, jak w Papierowym kochanku i Lekkoduchu "pirandellowska" "gra ról" oraz oparcie kompozycji utworu dramatycznego na przenikaniu się rzeczywistości i fikcji, a także teatralizacja i karnawalizacja świata przedstawionego wykorzystane zostają w celu ekspresji dramatycznego (nie tylko w sensie literacko-teatralnym) napięcia pomiędzy życiem i "formą" (społecznym konwenansem). Teresa Friedelówna (Literacka onomastyka w dramatach Jerzego Szaniawskiego) na przykładzie dwóch grup nazw własnych: toponimów i antroponimów, prezentuje właściwe językowi dramatów Szaniawskiego zdyscyplinowanie stylistyczne, skłonność do niedopowiedzeń, upodobanie do zagadkowości i tajemnicy. (Jest to bodajże pierwsza w ogóle rozprawa, w całości traktująca o języku dramatów Szaniawskiego). Osobne artykuły poświęcone zostały cyklowi humoresek, których bohaterem jest Profesor Tutka.

Książka "Litteraria Copernicana 3/2009. Szaniawski" - oprawa miękka - Wydawnictwo Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Książka posiada 282 stron i została wydana w 2009 r.