Listy na Wielki Czwartek (1979-2005)

Opis książki:

Gdy 2 kwietnia 2005 r., zaraz po Apelu Jasnogórskim, Ojciec Święty Jan Paweł II wszedł w miłosną wieczność Boga, czas i odległość nie stanowią już dla nas przeszkody. Możemy być jeszcze bliżej Niego, a przede wszystkim On jest jeszcze bliżej nas! Jakże nową głębię zyskuje teraz zapewnienie Papieża z pierwszego listu do Kapłanów: «O Was stale myślę, za Was się modlę, z Wami szukam dróg duchowego zjednoczenia i współpracy, gdyż poprzez Sakrament Kapłaństwa (...) jesteście moimi braćmi».
Wielu z nas Jan Paweł II przyprowadził do seminarium. Dla wielu był tym jedynym papieżem, który przez swoje słowa i życie uczył najgłębszej prawdy o kapłaństwie. W życiu każdego z nas zostawił ślad. Jedynie tegoroczni Neoprezbiterzy już nie zobaczą Jego oczu pełnych Boga, nie ucałują Jego dłoni. Każdy z nas może jednak doświadczać tego, o czym mówi Jego Następca na Stolicy Piotrowej: «Czuję, jakby Jego mocna ręka trzymała moją. Zdaje mi się, że widzę Jego uśmiechnięte oczy i słyszę Jego słowa skierowane do mnie w tej szczególnej chwili: Nie lękaj się!».
Benedykt XVI powiedział również 22 IV 2005 r. do kolegium kardynalskiego, że Ojciec Święty Jan Paweł II «ostatnią Mszę» odprawił w swoim ciele, własne życie składając w ofierze za zbawienie świata. To jest nie tylko wzruszające, ale przypomina ostateczne perspektywy naszego życia, cierpienia i umierania. Przypomina to, czego nas chciał nauczyć Jan Paweł II.
Może w naszym sercu kołacze się żal straconej szansy, bo dotąd nie znaleźliśmy dosyć czasu, aby przemyśleć i przemodlić każdy z tych listów do nas skierowanych, a przede wszystkim, aby na każdy z nich «odpowiedzieć». Oto okazja, by dogonić utracony czas... Bierz – kochaj – módl się – czytaj! Jan Paweł II może być Twoim Ojcem! Ojcem Twego kapłańskiego serca. Całe Jego życie było otwarte na promieniowanie Ojcostwa.
Jestem przekonany, że z pożytkiem powinni sięgnąć po te listy zarówno kapłani jak i ludzie świeccy. Jedni i drudzy mogą w nich odnaleźć na nowo wielkość i piękno Kapłaństwa, które ostatecznie jest Darem i Tajemnicą. Kapłani – aby bardziej «być» kapłanami. Ludzie świeccy – aby bardziej poszukiwać w kapłanach kapłanów.
O. Kazimierz Lubowicki OMI
FRAGMENT
Dla was jestem biskupem, z wami jestem kapłanem 1. U początku mego nowego posługiwania Kościołowi czuję głęboką potrzebę zwró-cenia się do Was - do Wszystkich bez wyjątku, którzy jesteście moimi braćmi poprzez Sakra-ment Kapłaństwa, zarówno do kapłanów diecezjalnych, jak i zakonnych. Pragnę bowiem u samego początku dać wyraz mojej wiary w to powołanie, które łączy Was i zespala z Waszy-mi Biskupami w szczególnej jedności Sakramentu i Posługi. Poprzez nią buduje się Kościół - mistyczne Ciało Chrystusa. Do was Wszystkich przeto, którzy mocą szczególnej Łaski a za-razem w duchu wyjątkowego oddania się Zbawicielowi naszemu niesiecie "ciężar dnia i spie-koty"1 wśród wielorakiej posługi kapłańskiej i duszpasterskiej, zwraca się moja myśl i serce od chwili, kiedy Chrystus Pan wezwał mnie na tę stolicę, na której kiedyś św. Piotr swoim życiem i śmiercią miał odpowiedzieć do końca na Jego pytanie: czy Mnie miłujesz? Czy Mnie miłujesz więcej...?2 O was stale myślę, za Was się modlę, z Wami szukam dróg duchowego zjednoczenia i współpracy, gdyż poprzez Sakrament Kapłaństwa, jaki kiedyś otrzymałem z rąk mojego Bi-skupa (niezapomnianego Metropolity Krakowskiego Kardynała Adama Stefana Sapiehy), jesteście moimi braćmi. Nawiązując przeto do słów św. Augustyna3, pragnę dzisiaj powie-dzieć do Was: "Dla Was jestem Biskupem, z Wami jestem Kapłanem".
W sposób szczególny przynagla mnie do wypowiedzenia pod Waszym adresem słów, które zamierzam zawrzeć w niniejszym liście, na zbliżający się dzień Wielkiego Czwartku. Jest to doroczne święto naszego kapłaństwa, które zespala całe prezbiterium każdej diecezji wokół Biskupa we wspólnym sprawowaniu Eucharystii. W tym też dniu zaproszeni są wszy-scy kapłani do odnowienia wobec swego Biskupa i wraz z nim przyrzeczeń złożonych w dniu święceń kapłańskich i to pozwala mi wraz ze wszystkimi moimi Braćmi w Biskupstwie odna-leźć się w szczególnej duchowej jedności z Wami - a nade wszystko odnaleźć w głębi tajem-nicy jedynego wiecznego Kapłaństwa samego Jezusa Chrystusa, w którym wszyscy uczestni-czymy.
Sobór Watykański II, który tak wyraźnie uwydatnił kolegialność Episkopatu w Ko-ściele, nadał również nowy kształt życiu wspólnot kapłańskich związanych więzią szczegól-nego braterstwa i zespolonych z Biskupem każdego Kościoła partykularnego. Pogłębieniu i umocnieniu tej więzi służy całe życie i posługiwanie kapłańskie, szczególną zaś odpowie-dzialność za wielorakie zadania tego życia i posługiwania biorą na siebie m.in. Rady Kapłań-skie, które po myśli Soboru i wedle Motu proprio Ecclesiae sanctae Pawła VI winny działać w każdej diecezji.4 Wszystko zmierza do tego, aby każdy z Biskupów, trwając w jedności ze swym Prezbiterium, mógł jak najskuteczniej służyć wielkiej sprawie ewangelizacji. Poprzez tę służbę Kościół urzeczywistnia swoje posłannictwo, owszem, swoją własną istotę. A jakie znaczenie dla tego ma jedność kapłanów z biskupem, o tym świadczą słowa św. Ignacego Antiocheńskiego: "Starajcie się wykonywać każdą rzecz w miłej Bogu zgodzie, pod prze-wodnictwem Biskupa, który jest przedstawicielem Boga, i razem z Prezbiterami reprezentują-cymi Kolegium Apostolskie oraz bardzo mi drogimi Diakonami, którym powierzone zostało posługiwanie Jezusa Chrystusa".5
Łączy nas miłość Chrystusa i Kościoła
2. Nie zamierzam w tym liście zawrzeć wszystkiego, co składa się na bogactwo życia i posługiwania kapłańskiego. Odwołuję się tutaj do całej tradycji nauczania Kościoła na ten temat, w szczególności do nauki Soboru Watykańskiego II zawartej w różnych jego dokumen-tach, a zwłaszcza w Konstytucji Lumen gentium oraz w Dekretach takich jak Presbyterorum ordinis i Ad gentes. Nawiązuję również do Encykliki wielkiego mojego Poprzednika Pawła VI Sacri caelibatus. Przywiązuję wreszcie wielką wagę do dokumentu De sacerdotio ministe-riali, który jako owoc prac Synodu Biskupów w r. 1971 tenże Paweł VI zaaprobował znajdu-jąc w nim - choć tylko w formie doradczej, taki bowiem był charakter owej sesji Synodu - wypowiedź zasadniczej wagi, gdy chodzi o właściwy kształt życia i posługiwania kapłańskie-go w świecie współczesnym.
Odwołując się do tych wszystkich, znanych Wam źródeł, pragnę w niniejszym liście dotknąć niektórych tylko spraw, które wydają mi się szczególnie ważne w tym momencie dziejów Kościoła i świata. Dyktuje mi te słowa miłość Kościoła, który tylko wówczas będzie mógł spełnić swe posłannictwo wobec świata, jeśli zachowa doskonałą - przy całej ludzkiej słabości - wierność dla Chrystusa. Wiem, że zwracam się do tych, którym nie co innego - ale właśnie miłość Chrystusa - dozwoliła i nakazała zarazem oddać się na służbę Kościoła, a w Kościele - na służbę najważniejszych spraw człowieka, przede wszystkim sprawy jego wiecz-nego zbawienia.
Jeśli więc w tym moim piśmie na początku nawiązuję do wielu źródeł pisanych, do dokumentów - to nade wszystko jednak odwołuję się do tego żywego źródła, którym jest na-sza wspólna miłość do Chrystusa i Jego Kościoła - miłość zrodzona z łaski powołania kapłań-skiego - miłość: największy dar Ducha Świętego.6
"Z ludzi [...] i dla ludzi"7
3. Sobór Watykański II pogłębił nasze spojrzenie na kapłaństwo, ukazując je w cało-kształcie swego magisterium jako wyraz wewnętrznych mocy, tych "dynamizmów", poprzez które kształtuje się posłannictwo całego Ludu Bożego w Kościele. Trzeba tutaj nawiązać przede wszystkim do Konstytucji Lumen gentium, odczytując z należytą uwagą odnośne jej fragmenty. Posłannictwo całego Ludu Bożego kształtuje się poprzez udział w posłudze i po-słannictwie samego Jezusa Chrystusa, które, jak wiadomo, posiada troisty wymiar: jest po-słannictwem i posługą Proroka, Kapłana i Króla. Analizując z uwagą teksty soborowe widzi-my jasno, że należy raczej mówić o troistym wymiarze posługi i posłannictwa Chrystusa niż o trzech różnych posłannictwach; w istocie bowiem są one ze sobą głęboko zespolone, wzajem-nie się tłumaczą, wzajemnie warunkują, wzajemnie uwydatniają. Dlatego też i nasze uczest-nictwo w Chrystusowym posłannictwie i posłudze wyrasta z tej troistej jedności. Jako chrze-ścijanie, członkowie Ludu Bożego, z kolei zaś jako kapłani uczestniczący w porządku hierar-chicznym, wyrastamy z całokształtu posłannictwa i posługi naszego Mistrza: Proroka Kapłana i Króla, aby dawać Mu szczególne świadectwo w Kościele i wobec świata.
Kapłaństwo, które poprzez Sakrament Święceń stało się naszym osobistym udziałem i zostało na wieki wypisane w naszych duszach poprzez szczególny znak Boży czyli "charak-ter", pozostaje w wyraźnym odniesieniu do powszechnego kapłaństwa wiernych - czyli wszystkich ochrzczonych - a równocześnie różni się od niego "istotą a nie stopniem tylko".8 W ten też sposób nabierają pełnej wymowy słowa Apostoła o kapłanie, który "z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany".9
Najlepiej, jeśli w tym miejscu spojrzymy raz jeszcze na cały ten "klasyczny" tekst so-borowy, który wypowiada podstawowe prawdy na temat naszego powołania w Kościele:
"Chrystus Pan, Kapłan wzięty spośród ludzi (por. H 5,1-5), nowy lud "uczynił króle-stwem i kapłanami Bogu i Ojcu swemu" (Ap 1,6; por. 5,9-10). Ochrzczeni bowiem poświęca-ni są przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym, jako dom duchowy i święte kapłań-stwo, aby przez wszystkie właściwe chrześcijaninowi uczynki składać ofiary duchowe i głosić moc Tego, który wezwał ich z ciemności do swego przedziwnego światła (por. 1 P 2,4-10). Toteż wszyscy uczniowie Chrystusowi, trwając w modlitwie i chwaląc wspólnie Boga (por. Dz 2,42-47), samych siebie składać mają na ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu (por. Rz 12,1), wszędzie mają głosić świadectwo o Chrystusie, a tym, którzy się tego domagają, zdawać sprawę z nadziei życia wiecznego, która jest w nich (por. 1 P 3,15).
Kapłaństwo zaś powszechne wiernych i kapłaństwo urzędowe, czyli hierarchiczne, choć różnią się istotą a nie stopniem tylko, są sobie jednak wzajemnie przyporządkowane, jedno i drugie bowiem we właściwy sobie sposób uczestniczy w jednym kapłaństwie Chry-stusowym (por. Pius XII, Przemówienie Magnificate Dominum, 2 listopada 1954: AAS 46 [1954] s. 669. Encyklika Mediator Dei, 20 listopada 1947: AAS 39 [1947] s. 555). Kapłan urzędowy mianowicie, dzięki władzy świętej, jaką się cieszy, kształci lud kapłański i kieruje nim, sprawuje w zastępstwie Chrystusa (in persona Christi) Ofiarę eucharystyczną i składa ją Bogu w imieniu całego ludu; wierni zaś na mocy swego królewskiego kapłaństwa współdzia-łają w ofiarowaniu eucharystii (por. Pius XI, Encyklika Miserentissimus Redemptor, 8 maja 1928: AAS 20 [1928] s. 171 n., Pius XII, Przemówienie Vous nous avez, 22 września 1956: AAS 48 [1956] s. 714); pełnią też to kapłaństwo przez przyjmowanie sakramentów, modlitwę i dziękczynienie, świadectwo życia świątobliwego, zaparcie się siebie i czynną miłość".10

Książka "Listy na Wielki Czwartek (1979-2005)" - Jan Paweł II - oprawa twarda - Wydawnictwo Bratni Zew. Książka posiada 331 stron i została wydana w 2007 r.