Lea - dziewczynka z getta

Opis książki:

Urodziłem się dziewięć lat po wojnie, nie mogłem więc być bezpośrednim świadkiem tamtych czasów i wydarzeń. Nie jes­tem też historykiem czy badaczem, który dociera do interesujących go materiałów, szperając w archiwach i bibliotekach. Wszystkie prezentowane tutaj teksty rodziły się w mojej głowie wolno, przez lata, na podstawie ustnych przekazów osób, któ­re przeżyły wojnę. Mam tu na myśli oboje moich rodziców.

Mama Ewa i tata Andrzej urodzili się na początku lat trzydziestych. Czas wojny spędzili w Warszawie (mama) i w Krakowie (tato). Dwa miasta, w których istniały wielkie skupiska ludności żydowskiego pochodzenia i gdzie utworzono największe getta drugiej wojny światowej.

Jako młody chłopak odbyłem z ojcem kilka podróży do Krakowa. Były to lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte. Oprowadzał mnie po Kazimierzu, okolicach ulicy Wielickiej (na wysokości obozu w Płaszowie), zalewie Bagry i jeszcze kilku miejscach. Opowiadał o Krakowie sprzed wojny, zabawach na podwórku, bogatych Gwiazdkach w żydowskich domach, z choinkami obwieszonymi pomarańczami i cukierkami w błyszczących papierkach. O świętej wojnie pomiędzy Cracovią i Wisłą. To przy ulicy Wielickiej, z domu swojej babci, zaszyty z bratem na strychu, obserwował to, co działo się po drugiej stronie ulicy. Kolejowa rampa, transporty, tragedia tych, co wysiadali z wagonów – były dla małego Budka sprawą normalną. Był w końcu małym chłopcem. W opowieściach pojawiały się często jego „wojenne dokonania”. O wymienny handel z więźniami i przymusowymi robotnikami, o przenoszonej w tornistrze bibule, owocach i wa­rzywach, o pomocy tym, którzy nagle znaleźli się w beznadziejnej sytuacji. Słuchałem, ale muszę powiedzieć, że specjalnie nie byłem tym wtedy zainteresowany. Ot, takie opowieści. Na szczęście, duża cząstka z tego odłożyła się gdzieś w mojej głowie. Drugi nawrót do Krakowa zrobiłem już po śmierci taty. W Krakowie mieszkał wtedy jego młodszy brat. Kopalnia wiedzy o Krakowie – tym współczesnym, jak i tym z czasów okupacji. Wstyd się przyznać, ale to rozmowy i spacery właśnie z nim, a nie z ojcem sprawiły, że zapaliła się we mnie jakaś słaba iskierka. I długo dojrzewała. W zasadzie do roku 2016, w którym podjąłem pierwsze nieśmiałe próby literackie.

Wtedy też, po dziesiątkach lat całkowitego milczenia o czasach wojny, odbyłem wiele rozmów z moją mamą. Wcześniej, o jej przeżyciach wojennych (czasy jej dzieciństwa) nie zamieniłem z nią prawie słowa. Jako mała dziewczynka widziała płonące warszawskie getto i spędziła wiele tygodni w piwnicy w czasie powstania warszawskiego. Obóz w Pruszkowie, wywózka do Niemiec, wyzwolenie przez Amerykanów. Masa wspomnień, które właśnie teraz zacząłem odkrywać. Mama jest dziś bystrą, sędziwą staruszką, umie opowiadać, a ja lubię jej słuchać. To z tego właśnie nasłuchu zrodziły się te wszystkie teksty. I z jakiejś, nie do końca dla mnie zrozumiałej, przyczyny. Widocznie tak miało być. Gdzieś pewnie, w głębokich za­kamarkach mózgu, przechowywałem opowieści dziadków, zwłaszcza tych ze strony mamy. A o nocnych pogaduchach z dziadkiem Filipem, ojcem mojego taty, który spędził całą okupację w oddziałach leśnych AK, nie zapomnę do końca życia. I spłynęło to wszystko na mnie, wciągnęło i zmobilizowało do działania w chwili, kiedy już potrafiłem (tak mi się przy­najmniej wydaje) to wszystko przelać na papier.

Książka "Lea - dziewczynka z getta" - Marek Szewczyk - oprawa miękka - Wydawnictwo Norbertinum. Książka posiada 34 stron i została wydana w 2019 r. Cena 19.46 zł. Zapraszamy na zakupy! Zapewniamy szybką realizację zamówienia.