Identyfikacja parametrów hydrogeologicznych na podstawie skokowej zmiany potencjału hydraulicznego (Metoda PARAMEX)

Opis książki:

Moja droga do hydrogeologii była nietypowa. Studiowałem automatykę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej. Zapoznałem się wówczas z wieloma problemami elektrotechniki teoretycznej, w szczególności z przepływem prądu w obwodach elektrycznych. Potem rozpocząłem pracę w Poznańskich Zakładach Opon Samochodowych "Stomil", gdzie zajmowałem się m.in. pomiarami temperatury na powierzchni silosa metalowego przeznaczonego do magazynowania sadzy. Projektując układ pomiarowy, musiałem przestudiować niektóre zagadnienia termodynamiki związane z przewodnictwem ciepła.
Po kilku latach pojawiła się propozycja podjęcia pracy w Instytucie Kształtowania Środowiska w Poznaniu, gdzie zostałem zatrudniony przez Prof. Tadeusza Błaszyka. Początkowo zajmowałem się konstruowaniem modeli elektrycznych filtracji wód podziemnych na Analizatorze Pola AP-600. Po kilku latach zainteresowałem się identyfikacją parametrów hydrogeologicznych warstw wodonośnych.
Z tych doświadczeń życiowych wynika mój sposób patrzenia na zagadnienie transportu, który przestawiłem pokrótce w podrozdz. 1.2.
Prace nad metodą PARAMEX rozpoczęły się w roku 1981 i trwają nadal. W ciągu minionych osiemnastu lat wiele osób pomagało mi, współtworząc metodę PARAMEX. Wiele zawdzięczam Panu Prof. Tadeuszowi Błaszykowi, który zainteresował mnie hydrogeologią i stworzył warunki do naukowego rozwoju. Z dr. Marcinem Stelmachem spędziłem wiele tygodni na badaniach terenowych, zwłaszcza w drugiej połowie lat osiemdziesiątych. Mój przyjaciel, jeszcze z czasów studenckich, mgr inż. Tomasz Piotrowski współprojektował i wykonał wszystkie prototypy aparatury do rejestracji ruchu zwierciadła wody w otworach hydrogeologicznych. Dr Krzysztof Mazurek napisał program komputerowy obsługujący rejestrację i interpretację pomiarów wedhig moich algorytmów obliczeniowych. Bez Ich udziału metoda PARAMEX nie funkcjonowałaby dziś w jej obecnym kształcie.
Specjalne podziękowania kieruję do tych wszystkich hydrogeologów, którzy odważyli się sprawdzić możliwości metody PARAMEX podczas swoich badań hydrogeologicznych. Było Ich wielu, dlatego wymienię tylko Panie mgr Barbarę Janik i mgr Agatę Młyńczak, które jako pierwsze zastosowały metodę PARAMEX podczas badań eksploatacyjnych na ujęciu infiltracyjnym Reda - Pieleszewo. Muszę też podziękować tym wszystkim, którzy krytycznie odnosili się do wyników badań metodą PARAMEX. Ich zastrzeżenia i uwagi w znacznym stopniu przyczyniły się do opracowania metodyki oceny stanu technicznego piezometrów.
Szczególną rolę dla naukowej weryfikacji metody PARAMEX odegrała krakowska szkoła hydrogeologiczna związana z Akademią Górniczo-Hutniczą. Najpierw mogłem obronić tam pracę doktorską, poświęconą nowej metodzie identyfikacyjnej. Później miałem możliwość wielokrotnego uczestniczenia w naukowych konferencjach hydrogeologicznych organizowanych przez środowisko krakowskie. Wreszcie ostatnio, wspólnie z Panią Prof. Jadwigą Szczepańską, przeprowadziłem badania, które przyczyniły się do rozszerzenia zakresu stosowalności metody PARAMEX na utwory półprzepuszczalne.
Osobne podziękowanie kieruję do Prof. Andrzeja Szczepańskiego, który podjął się trudu napisania recenzji. Dzięki Jego uwagom mogłem wiele uporządkować i poprawić.
Na koniec chcę podziękować kolegom z poznańskiego środowiska hydrogeologicznego. Panu Prof. Alfredowi Kanieckiemu dziękuję za umożliwienie mi wykonania badań kalibracyjnych metody PARAMEX oraz za skuteczną mobilizację do napisania niniejszej pracy. Profesorom Józefowi Górskiemu i Janowi Przybyłkowi dziękuję za wiele cennych uwag i dyskusji merytorycznych, a także za przeczytanie fragmentów pracy i wniesienie istotnych uwag i poprawek. Dr. Krzysztofowi Mazurkowi dziękuję raz jeszcze za pomoc przy metodycznym opracowaniu testu statystycznego.
Marek Marciniak

Książka "Identyfikacja parametrów hydrogeologicznych na podstawie skokowej zmiany potencjału hydraulicznego (Metoda PARAMEX)" - Marek Marciniak - oprawa miękka - Wydawnictwo Naukowe UAM. Książka posiada 278 stron i została wydana w 1999 r.