Grupa ścigaczy Polskiej Marynarki Wojen na wodach brytyjskich (1940-1945)

Opis książki:

W obecnie obowiązującej terminologii polskiej za ścigacz (ang. fast boat) zwykło się uważać - mały, szybki okręt wojenny, wyposażony w urządzenia hydrolokacyjne do wykrywania oraz w urządzenia do zwalczania nieprzyjacielskich okrętów podwodnych na wodach przybrzeżnych 1. Według innej interpretacji, pojęcie ścigacza rozciąga się też na małe okręty o uzbrojeniu artyleryjskim, służące do zwalczania kutrów torpedowych nieprzyjaciela (są to tzw. ścigacze artyleryjskie). Tu zaczyna się pierwsza trudność - semantyczna. Przy stosunkowo łatwych i często - zwłaszcza w przeszłości - spotykanych przeobrażeniach kutrów torpedowych w okręty artyleryjskie (przez zwykłe zdjęcie wyrzutni torpedowych i wzmocnienie uzbrojenia artyleryjskiego) nieuchronnie musi to prowadzić do zamętu pojęciowego. Kuter torpedowy w krótkim czasie mógł się stać ścigaczem i na odwrót. A ponadto w czasie II wojny światowej w polskiej terminologii wojennomorskiej nie odróżniano jeszcze ścigaczy od kutrów torpedowych. Funkcjonowała wyłącznie nazwa ścigacze, przy całej wewnętrznej różnorodności tej kategorii okrętów. Były zatem ścigacze torpedowe, torpedowo-artyleryjskie, artyleryjskie, a nawet, obecne w składzie sojuszniczej brytyjskiej Royal Navy, największe - parowe ścigacze artyleryjskie (Steam Gun Boats). Wszystkie na ogół miały dodatkowo możliwość zwalczania wrogich okrętów podwodnych przy użyciu bomb głębinowych, z zasady mniejszych niż na dużych okrętach, ale nie mniej groźnych dla podwodnego przeciwnika?
(ze wstępu)

Książka "Grupa ścigaczy Polskiej Marynarki Wojen na wodach brytyjskich (1940-1945)" - Tadeusz Kondracki - oprawa twarda - Wydawnictwo Instytut Historii PAN. Książka posiada 342 stron i została wydana w 2023 r.