Eutanazja i wspomagane samobójstwo na świecie. Studium prawnoporównawcze

Opis książki:

Punktem wyjścia rozważań autorki jest podmiotowe uprawnienie osoby nieuleczalnie chorej do samostanowienia. W rozdziale pierwszym pracy zaprezentowane zostały rozważania definicyjne; różne rozumienia pojęcia eutanazji, poczynając od etymologii poprzez jego ewolucję od starożytności po czasy współczesne. W rozdziale drugim zebrany i zestawiony został bogaty materiał, zawierający wypowiedzi zarówno zwolenników jaki i przeciwników eutanazji (m.in. Huma, Kanta, J.S. Mila). Napisany w sposób, jasny i bardzo zajmujący dla czytelnika, spełnia rolę łącznika między omówieniem problematyki etycznej a problematyką prawną, stanowiącą zasadniczą cześć rozprawy. W kolejnych pięciu rozdziałach książki opisane zostały uregulowania prawne, orzecznictwa, praktyki organów sądowniczych i medycznych w wielu państwach na świecie. Autorka scharakteryzowała wiele casusów prawnych... Na szczególną uwagę zasługuję imponująca bibliografia prac w języku niemieckim, angielskim i francuskim. PRZECZYTAJ FRAGMENTY 6.3. USTAWODAWSTWA ZABRANIAJĄCE POMOCNICTWA DO SAMOBÓJSTWA 6.3.1. USA - INICJATYWY USTAWODAWCZE ZA KARALNOŚCIĄ WSPOMAGANEGO SAMOBÓJSTWA W Stanach Zjednoczonych dyskusję na temat wspomaganego medycznie samobójstwa wywołał artykuł, który pojawił się w marcu 1991 roku w czasopiśmie medycznym "New England Journal of Medecine". Lekarz, Timothy Quill opisał w nim swoją rolę w samobójstwie cierpiącej na białaczkę pacjentki, którą leczył od ośmiu lat. 45-letnia Dianę miała już za sobą nowotwór pochwy oraz alkoholizm. Leukemia, na którą teraz zachorowała, nieleczona doprowadziłaby do jej zgonu w ciągu kilku miesięcy, a jedyna dostępna metoda leczenia - intensywna chemioterapia, a następnie przeszczep szpiku - dawała jej mniej niż 25% szansy na przeżycie. W tej sytuacji Dianę świadomie postanowiła nie poddawać się terapii. Doktor Quill postąpił zgodnie z jej wolą, akceptując jej prawo do samostanowienia. Po kilku dniach Dianę zwróciła się do niego, wyrażając swój lęk przed powolną śmiercią i poprosiła o przepisanie jej wystarczającej ilości tabletek nasennych, aby mogła się zabić, gdy uzna, że nadszedł jej czas. Doktor Quill przepisał jej odpowiednią dawkę barbituranów. Kilka miesięcy później, kiedy jej stan zdrowia znacznie się pogorszył, Dianę odebrała sobie życie przy użyciu tych tabletek. Doktor Quill nie był obecny przy jej samobójstwie, jednakże prokuratura z Rochester - przeczytawszy jego artykuł - zdecydowała się, po zidentyfikowaniu danych tej pacjentki, na wniesienie przeciwko niemu oskarżenia na podstawie ustawy zakazującej pomocnictwa do samobójstwa. Wielka Rada przez trzy dni prowadziła przesłuchania, w rezultacie których zdecydowała się nie stawiać go w stan oskarżenia. W związku z tą decyzją zaniechane zostało również postępowanie dyscyplinarne. PRAWO DO ODMOWY LECZENIA [...] Jeszcze dalej w respektowaniu prawa do samostanowienie posunął się sąd kanadyjski w sprawie Mallette c. Shulman z 1990 roku. Przy nieprzytomnej kobiecie, ofierze wypadku samochodowego, lekarz znalazł kartkę ze stwierdzeniem, że jest ona świadkiem Jehowy i z tego powodu pod żadnym pozorem nie wyraża zgody na transfuzję krwi. Kartka ta była bez daty, niepoświadczona żadnymi podpisami osób trzecich. Stanowisko kobiety zostało potwierdzone w szpitalu przez jej córkę, jednakże lekarz przeprowadził transfuzję, którą uznał za niezbędna do uratowania jej życia. Dla uzasadnienia swojego czynu lekarz stwierdził, że nie postąpił zgodnie z życzeniem wyrazonym na kartce, gdyż nie wiedział, czy kobieta nei zmieniła zdania albo religii, czy nie podpisywała jej pod przymusem i czy była wtedy w pełni poinformowana o ryzyku związanym z odmową transfuzji. W wyniku zastosowanego zabiegu kobieta wyzdrowiała, ale powołała lekarza za przekroczenie jej woli. Sąd przyznał jej 20 000$, a wyrok został utrzymany przez Ontario Court of Appeal. EUTANAZJA BIERNA W 1986 roku doktor Jacques Garnier - lekarz internista - zdiagnozował u swojej pacjentki pani M. Nowotwór piersi. Poinformował ją o diagnozie i wytłumaczył, że terapią stosowaną w takich wypadkach jest zabieg operacyjny, po którym następuje radioterapia. Pani M. w pełni świadomie odmówiła poddania się takiemu leczeniu, co potwierdziła na piśmie. Doktor Garnier kontynuował leczenie pani M., przepisując jej leki homeopatyczne i akupunkturę w celu zmniejszenia bólu. Wobec postępu choroby, w 1988 roku odesłał panią M. do onkologa, który także spotkawszy się z odmową leczenia operacyjnego, zapisał jej leki homeopatyczne. Po pewnym czasie pani M. Musiała zostać hospitalizowana. Lekarz przyjmujący ją do szpitala powiadomił o postępowaniu doktora Garnier regionalną radę lekarską, która wymierzyła mu karę trzech miesięcy zakazu wykonywania zawodu. Rada narodowa podwyższyła tę sankcję do sześciu miesięcy. Wyrok ten podważa podstawową zasadę autonomii pacjenta, która w sytuacjach medycznych wyraża się właśnie w respektowaniu jego odmowy poddania się leczeniu. Co więc według samorządu lekarskiego i Rady Stanu powinien uczynić lekarz wobec pacjenta, którego zgody na zabieg medyczny nie jest w sta nie uzyskać, jak nie właśnie przepisać środki leczenia paliatywnego

Książka "Eutanazja i wspomagane samobójstwo na świecie. Studium prawnoporównawcze" - Małgorzata Szeroczyńska - oprawa miękka - Wydawnictwo UNIVERSITAS.