Bez korzeni

Opis książki:

Książka Bez korzeni powstała w wyniku szesnastoletnich obserwacji ludzi prowadzących programy socjalne. Im właśnie zawdzięczam najwięcej. Bez względu na to, czy prowadzili doradztwo w szkołach czarnej dzielnicy Atlanty, czy usiłowali wybronić chicagowskich nastolatków od więzienia, czy też uświadamiali tajskich wieśniaków w zakresie profilaktyki prenatalnej wszyscy wykazali się niespotykaną energią i poświęceniem. Na przestrzeni lat uderzyły mnie jednak dwie rzeczy. Po pierwsze, ludzie, którzy nieśli tego rodzaju pomoc, odnosili sukcesy o wiele rzadziej, niż na to zasługiwali. Dlaczegóż ich wysiłki często były bezowocne, skoro pomoc ta była bardzo potrzebna i świadczona w sposób kompetentny A jeśli w niektórych przypadkach osiągnęli sukces, to jakie warunki to umożliwiły Po drugie, związek między formą pomocy, jaką ludzie mieli otrzymywać oraz jakością ich życia stawał się coraz mniej zrozumiały. Najwyraźniej głównym kryterium był pewien minimalny poziom fizycznego dobrobytu. Jednak kiedy ten poziom osiągnięto, stało się jasne, że tylko nieliczne rzeczy spośród przynoszących satysfakcję, godność i szczęście mają charakter ekonomiczny. W jakim stopniu dobra dystrybuowane przez programy socjalne przystawały do tych wartości pozaekonomicznych Przed dwoma i pół laty zacząłem podążać tą ścieżką naukowych poszukiwań bardziej systematycznie. W kilka miesięcy później Joan Kennedy Taylor z Manhattan Institute dostrzegła możliwość stworzenia książki na podstawie monografii, którą napisałem. Odtąd, aż do samego końca, doglądała pracy (i mnie). William Hammett, prezes Manhattan Institute, zaryzykował i dysponując środkami fundacji, podjął się tego przedsięwzięcia. Gdyby nie oni książka ta nie zostałaby napisana. Zasadniczo oparłem się na zbiorach Biblioteki Kongresu i Biura ds. Spisów Ludności (Bureau of the Census). Pomoc okazało mi zbyt wiele osób w obu tych instytucjach, by wymieniać je indywidualnie. Szczególnie jednak chciałem podziękować Bruce owi Chapmanowi, ówczesnemu dyrektorowi Biura ds. Spisów Ludności, który bardzo interesował się moją pracą. Dziękuję także Gordonowi Greenowi z Wydziału Ludności (Population Division) oraz Carol Fendler z Zespołu Statystyki Ubóstwa (Poverty Statistics Section), których wiedza znacznie ułatwiła mi pracę. Ken Candell z FBI nadzorował specjalne, potrzebne mi obliczenia komputerowe. W Urzędzie Pomocy Rodzinie (Office of Family Assistance) moimi cierpliwymi przewodnikami po skomplikowanej historii programu AFDC (Aid to Families with Dependent Children - Pomoc Rodzinom z Dziećmi na Utrzymaniu) byli Ken Lee, Laurence Love, Michael de Maar, Howard Rolston i Jo Annę Ross. Wielu innych, których nazwisk nie znam, pracowników bibliotek Biur Statystyki Pracy (Bureau of Labor Statistics), Krajowego Instytutu Edukacji (National Institute of Education), Krajowego Instytutu Sprawiedliwości (National Institute of Justice) oraz Krajowego Ośrodka Statystyki Zdrowotnej (National Center for Health Statistics) poświęcało swój czas, udzielając odpowiedzi na moje pytania i poszukując trudno dostępnych dokumentów. Strażnicy federalnych baz danych okazali się niezwykle chętni, by odłożyć swe obowiązki na czas pomocy anonimowemu badaczowi, i im wszystkim jestem za to wdzięczny. Donald A. Cook, uczestniczący w najwcześniejszym stadium planowania Wojny z Ubóstwem (War on Poverty), służył mi wyjątkowo pomocnym komentarzem do mojej wizji tego okresu. Doświadczenia Roberta Kruga i Normana Golda, wieloletnich kolegów i weteranów Urzędu Możliwości Ekonomicznych (Office of Economic Opportunity), wiele wniosły do naszych dyskusji o szkoleniach zawodowych i innowacjach edukacyjnych okresu reform i późniejszego. Inni, którzy czytali maszynopis i zapewnili nieocenioną krytykę, to Paul Schwarz, mój wieloletni przewodnik i przyjaciel z American Institutes for Research, Irving Kristol, który zachęcił mnie do pracy w najwłaściwszym momencie, oraz Michael Horowitz z Urzędu Zarządzania i Budżetu (Office of Management and Budget), który udzielał się społecznie w Missisipi w latach 60. z tego samego powodu, z którego w dwadzieścia lat później starał się wpłynąć na ograniczenie programów socjalnych. Na wcześniejszym etapie pracy, która doprowadziła do powstania tej książki, Burton Pines z Heritage Foundation pierwszy umożliwił mi skoncentrowanie się na temacie: jak to się dzieje, że wydajemy tak wiele pieniędzy, tak niewiele za nie kupując. Sheldon Danziger z Instytutu Badań nad Ubóstwem (Institute for Research on Poverty) zawsze był gotów do dyskusji i dostarczał mi materiały z bieżącej pracy instytutu. Martin Kessler z wydawnictwa Basic Books dokładnie rozumiał, co chciałem osiągnąć, i przypominał mi o tym, kiedy było to konieczne, Nina Gunzenhauser zaś okazała się skrupulatnym, a niekiedy niezwykle inspirującym redaktorem. Wspólnie znacznie ulepszyli moją książkę. Bez korzeni zawiera dyskusyjną interpretację najnowszej historii USA. Niektóre z wyżej wymienionych osób zgadzają się z nią, inne mają całkiem odmienne zdanie. Chciałbym wyjaśnić, że żadna z tych interpretacji czy błędy faktograficzne, które być może znalazły się w książce, nie są ich winą. Zastrzeżenie to odnosi się szczególnie do mego najbardziej uważnego i najdroższego krytyka, Catherine Cox. Od początku wiedzieliśmy, że nie zgodziłaby się z każdym wnioskiem, ale najważniejsze było to, że zaakceptowała ich ducha. Waszyngton, 15 lutego 1984 CHARLES Mu RRAY

Książka "Bez korzeni" - Charles Murray - oprawa miękka - Wydawnictwo Zysk i S-ka.