Tytuł książki:
Będąc danym. Esej z fenomenologii donacji. Seria: Klasyka filozofii
Autor książki:
Jean-Luc Marion
| Dane szczegółowe: | |
| Wydawca: | IFiS PAN |
| Rok wyd.: | 2007 |
| Oprawa: | twarda |
| Ilość stron: | 386 s. |
| Wymiar: | 130x200 mm |
| EAN: | 9788373881341 |
| ISBN: | 978-83-7388-134-1 |
| Data: | 2008-05-05 |
Cena wydawcy: 31.50 złpozycja niedostępna
×
1 / 1
Opis książki:
Projekt fenomenologii donacji zostaje domknięty w piątej części książki, w której nieprzypadkowo na końcu, a nie na początku jak w tradycji metafizyki nowożytnej, zostaje podjęta kwestia nietranscendentalnej subiektywności, która odpowiadałyby instancji sprawującej redukcję celem ostatecznego otrzymania fenomenu. Otrzymanie, wręcz obdarowanie nim, dokonuje się w pełnej immanencji świadomości, a zatem w obrębie samodoznającej cielesności: odtądten, który przychodzi po podmiocie" okaże się kimś, kto otrzymuje siebie z tego, co otrzymuje,podmiotem" wezwanym, niepokojonym, powołanym, w którym dokonało się przesycenie naoczności.
Wstęp, Wojciech Starzyński
Książka "Będąc danym. Esej z fenomenologii donacji. Seria: Klasyka filozofii" - Jean-Luc Marion - oprawa twarda - Wydawnictwo IFiS PAN. Książka posiada 386 stron i została wydana w 2007 r.
Spis treści:
Wstęp (Wojciech Starzyński)
Odpowiedzi przygotowawcze
Księga I. Donacja
§ 1. Ostateczna zasada. • Kontrmetoda. • Kwestia zasad. • Tyle redukcji, ile donacji. • „Kamień obrazy”. § 2. Istota fenomenu. • Nieoczywistość. • Istotna korelacja. • Dwie immanencje. § 3. Przedmiotowość i bytowość. • Modusy donacji. • Paradygmat przedmiotu. • „Es gibt” – przełom. • Ereignis, zakrycie. § 4. Redukcja do tego co dane. • Co nie ma podstawy bytowej. • Co niczemu nie służy. • Co nie jest. • Efekt obrazu. § 5. Przywilej donacji. • Nawet nic. • Nawet śmierć. • Inne inconcussum. § 6. Dać się, ukazać się. • Dane. • Fałd. • Przekład. • Fenomen się daje
Księga II. Dar
§ 7. Dwa zarzuty. • Powrót transcendencji? • Czy dar nie znosi sam siebie? • Dar zamyka donację. § 8. Redukcja daru do donacji. • Prezent poza obecnością. • Ekonomia obywa się bez donacji. • Potrójne έποχή § 9. Wzięcie w nawias obdarowanego. • To co anonimowe. • Nieprzyjaciel. • Niewdzięcznik. • To co eschatologiczne i to co uniwersalne. § 10. Wzięcie w nawias dawcy.• Dziedzictwo. • Nieświadomość. • Zadłużenie. • Wdzięczność. § 11. Wzięcie w nawias daru. • Dar bezprzedmiotowy. • Dawalność. • Przyjmowalność. • Zdecydować się na dar. § 12. Donacja wewnętrzna. • Dar zredukowany. • Czysta immanencja. • Od daru do fenomenu danego
Księga III. Dany I: Określenia.
§ 13. Anamorfoza. • Wewnętrznie dany. • Anamorfoza. • Przygodności. § 14. Przybywanie. • Od jednej do drugiej przygodności. • Dwa poświadczenia. • Przybywanie. § 15. Fakt dokonany. • Factum κατέξοχŋν. • Faktyczność zawężona? • Faktyczność rozszerzona. § 16. Incydent. • Nadejście bez niczego. • „Adveniens extra”. • Co nas dotyka. § 17. Wydarzenie. • Bez określonej racji. • Negentropie. • Najpierw skutek. • Przekroczenie miary. • Trzy noty: niepowtarzalny, przekraczający, możliwy. § 18. Będący danym. • Powrót do donacji. • Dany – wewnętrznie, nieodwołalnie. • Radykalnie dany? Kwestia będącego danym.
Księga IV. To co dane. II: Stopnie
§ 19. Horyzont i Ja. • Fenomenalność i możliwość. • Od „najwyższej zasady” do „zasady wszelkich zasad”. • Horyzont. • Ja. § 20. Naoczność jako niedobór. • Dwoistość fenomenu. • Brak i nicość. • Nadmiar. § 21. Szkic fenomenu przesyconego: horyzont. • Według wielkości – nieujmowalny. • Według jakości – iemożliwy do zniesienia. • Według relacji – absolutny. • Bez analogii. § 22. Szkic fenomenu nasyconego: Ja. • Według modalności – nieoglądalny. • Kontrdoświadczenie. • Paradoks i świadek. • Trzy przykłady. § 23. Topika fenomenu. • Fenomeny ubogie, fenomeny powszechne. • Fenomeny przesycone albo paradoksy. • Wydarzenie. • Idol. • Cielesność (la chair). • Ikona. § 24. Dać się, objawić się. • Ostateczna możliwość – fenomen objawienia. • Albo, albo. • To co dane bez naoczności – pytanie
Księga V. Oddany
§ 25. Aporie „podmiotu”. • Od „podmiotu” do atrybutariusza. • Formalne zarzuty względem transcendentalnego Ja. • Formalne zarzuty wobec ja [moi] empirycznego. • „jak inne fenomeny”. • Stałość Sobości. § 26. Otrzymać siebie z tego, co się daje. • Od donacji do manifestacji. • Wezwanie. • Oddany. • Niepodważalna faktyczność. § 27. Dwa wezwania w metafizyce. • Descartes – ego pomyślane. • Potwierdzenia. • Kant – przesunięcie środka.• Szacunek. § 28. Wezwanie i respons. • Wezwanie ukazuje się w odpowiedzi. • Opóźnienie responsu. • Nieautentyczność. • Niewłasne imię. • Odpowiedzialność. • Różnić?/Opóźniać [différer]. § 29. Bezimienny głos. • Anonimowość. • Dziecko i ojciec. • Historyczność. • Immanentna decyzja. § 30. Opuszczenie. • Reszta. • Przez brak. • Przez nadmiar. • Omdlenie i gadanina. • Denegacja i pogarda
Otwarcie kwestii
Odpowiedzi przygotowawcze
Księga I. Donacja
§ 1. Ostateczna zasada. • Kontrmetoda. • Kwestia zasad. • Tyle redukcji, ile donacji. • „Kamień obrazy”. § 2. Istota fenomenu. • Nieoczywistość. • Istotna korelacja. • Dwie immanencje. § 3. Przedmiotowość i bytowość. • Modusy donacji. • Paradygmat przedmiotu. • „Es gibt” – przełom. • Ereignis, zakrycie. § 4. Redukcja do tego co dane. • Co nie ma podstawy bytowej. • Co niczemu nie służy. • Co nie jest. • Efekt obrazu. § 5. Przywilej donacji. • Nawet nic. • Nawet śmierć. • Inne inconcussum. § 6. Dać się, ukazać się. • Dane. • Fałd. • Przekład. • Fenomen się daje
Księga II. Dar
§ 7. Dwa zarzuty. • Powrót transcendencji? • Czy dar nie znosi sam siebie? • Dar zamyka donację. § 8. Redukcja daru do donacji. • Prezent poza obecnością. • Ekonomia obywa się bez donacji. • Potrójne έποχή § 9. Wzięcie w nawias obdarowanego. • To co anonimowe. • Nieprzyjaciel. • Niewdzięcznik. • To co eschatologiczne i to co uniwersalne. § 10. Wzięcie w nawias dawcy.• Dziedzictwo. • Nieświadomość. • Zadłużenie. • Wdzięczność. § 11. Wzięcie w nawias daru. • Dar bezprzedmiotowy. • Dawalność. • Przyjmowalność. • Zdecydować się na dar. § 12. Donacja wewnętrzna. • Dar zredukowany. • Czysta immanencja. • Od daru do fenomenu danego
Księga III. Dany I: Określenia.
§ 13. Anamorfoza. • Wewnętrznie dany. • Anamorfoza. • Przygodności. § 14. Przybywanie. • Od jednej do drugiej przygodności. • Dwa poświadczenia. • Przybywanie. § 15. Fakt dokonany. • Factum κατέξοχŋν. • Faktyczność zawężona? • Faktyczność rozszerzona. § 16. Incydent. • Nadejście bez niczego. • „Adveniens extra”. • Co nas dotyka. § 17. Wydarzenie. • Bez określonej racji. • Negentropie. • Najpierw skutek. • Przekroczenie miary. • Trzy noty: niepowtarzalny, przekraczający, możliwy. § 18. Będący danym. • Powrót do donacji. • Dany – wewnętrznie, nieodwołalnie. • Radykalnie dany? Kwestia będącego danym.
Księga IV. To co dane. II: Stopnie
§ 19. Horyzont i Ja. • Fenomenalność i możliwość. • Od „najwyższej zasady” do „zasady wszelkich zasad”. • Horyzont. • Ja. § 20. Naoczność jako niedobór. • Dwoistość fenomenu. • Brak i nicość. • Nadmiar. § 21. Szkic fenomenu przesyconego: horyzont. • Według wielkości – nieujmowalny. • Według jakości – iemożliwy do zniesienia. • Według relacji – absolutny. • Bez analogii. § 22. Szkic fenomenu nasyconego: Ja. • Według modalności – nieoglądalny. • Kontrdoświadczenie. • Paradoks i świadek. • Trzy przykłady. § 23. Topika fenomenu. • Fenomeny ubogie, fenomeny powszechne. • Fenomeny przesycone albo paradoksy. • Wydarzenie. • Idol. • Cielesność (la chair). • Ikona. § 24. Dać się, objawić się. • Ostateczna możliwość – fenomen objawienia. • Albo, albo. • To co dane bez naoczności – pytanie
Księga V. Oddany
§ 25. Aporie „podmiotu”. • Od „podmiotu” do atrybutariusza. • Formalne zarzuty względem transcendentalnego Ja. • Formalne zarzuty wobec ja [moi] empirycznego. • „jak inne fenomeny”. • Stałość Sobości. § 26. Otrzymać siebie z tego, co się daje. • Od donacji do manifestacji. • Wezwanie. • Oddany. • Niepodważalna faktyczność. § 27. Dwa wezwania w metafizyce. • Descartes – ego pomyślane. • Potwierdzenia. • Kant – przesunięcie środka.• Szacunek. § 28. Wezwanie i respons. • Wezwanie ukazuje się w odpowiedzi. • Opóźnienie responsu. • Nieautentyczność. • Niewłasne imię. • Odpowiedzialność. • Różnić?/Opóźniać [différer]. § 29. Bezimienny głos. • Anonimowość. • Dziecko i ojciec. • Historyczność. • Immanentna decyzja. § 30. Opuszczenie. • Reszta. • Przez brak. • Przez nadmiar. • Omdlenie i gadanina. • Denegacja i pogarda
Otwarcie kwestii