Alice bardzo się stara

Opis książki:

Miesiąc przed trzynastymi urodzinami Alice postanawia zostać prawdziwą Panią Domu: zajmuje się generalnymi porządkami, naprawianiem ubrań, a nawet organizuje urodzinowe przyjęcie dla taty. Czy to nie za dużo jak na jedną wciąż jeszcze dwunastoletnią dziewczynę? Zwłaszcza że w szkole też wciąż pojawiają się nowe wyzwania.
Alice bardzo się stara to kolejna porcja humoru i zabawnych perypetii rezolutnej dwunastolatki, ulubienicy jej rówieśniczek.
Fragment:
Naprawianie zerwanych relacji
Problem z siódmą klasą polega na tym, że przez większość czasu człowiek po prostu siedzi i czeka na to, co się wydarzy. Ciągle zastanawiałam się, imieniem którego stanu zostanę nazwana przez chłopaków i czy wtedy moje życie będzie jeszcze miało sens, a tymczasem pan Hensley sprawił, że zaczęłam myśleć poważnie o długim i pełnym wydarzeń życiu przed sobą.
Powiedział, że siódma klasa zakopie na szkolnym podwórku kapsułę czasową, a potem dziura zostanie zalana cementem, oznaczona i wszyscy zostaniemy zaproszeni do szkoły w 2040 roku, kiedy będziemy mieć po sześćdziesiąt lat. Oczywiście, jeśli szkoła wciąż będzie stała na swoim miejscu. Jeśli nie będzie, władze obiecały, że przeniosą kapsułę gdzie indziej.
Pierwsza część zadania polegała na tym, żeby zrobić listę dziesięciu rzeczy, które naszym zdaniem warto włożyć do kapsuły i w ten sposób zostawić ślad po naszym współczesnym społeczeństwie. Mieliśmy je wszystkie wypisać na tablicy, a potem wybrać jedną dziesiątkę przez głosowanie. Druga część zadania polegała na tym, żeby napisać list do siebie w wieku sześćdziesięciu lat, który odczytamy w 2040 roku.
– Sześćdziesiąt lat! – powiedziałam do Patricka po lekcji. – To więcej, niż ma teraz mój tato. Nie mam pojęcia, jak napisać list do takiej starej osoby.
– Mój dziadek żył dziewięćdziesiąt dwa lata – powiedział Patrick.
– I o czym lubił rozmawiać?
– O finałach baseballu.
Wieczorem podczas kolacji opowiedziałam tacie o kapsule czasowej.
– I jakie były twoje pomysły? – spytał tato.
– Plakat Michaela Jacksona, kupon na Big Maca...
– Maccywilizacja – westchnął tato.
– Co? – zdziwiłam się.
– To takie banalne, Al. Takie płytkie! – narzekał. – A co z dobrymi książkami, wspaniałą muzyką, wielkimi ideami, architekturą?
– Hej, tato, ja mam tylko dwanaście lat!
Uśmiechnął się.
– Chyba o to właśnie chodzi.
– A gdybyś ty miał włożyć do kapsuły coś ważnego dla ciebie w wieku dwunastu lat, co byś wybrał? – zapytałam.
Tato trochę się zmieszał.
– Dwanaście lat, tak? To było... czekaj... w 1955. Prezydent Eisenhower miał atak serca – pamiętam, bo rozwoziłem wtedy gazety. Włożyłbym pewnie zdjęcie Eisenhowera. Plakat Sugar Raya Robinsona...
– Założę się, że jak miałeś dwanaście lat, to nie słuchałeś Bacha – powiedziałam mu.
Tato uśmiechnął się nostalgicznie.
– Pewnie nie. Z tego, co pamiętam, moje dwie ulubione piosenki z tego czasu to Sixteen Tons i Rock around the Clock.
– Mam cię! – powiedziałam.
Zadzwonił telefon, a kiedy odebrałam, usłyszałam kobiecy głos: – Alice, czy mogłabyś, proszę, przekazać swojemu bratu, że jego okulary przeciwsłoneczne leżą od zeszłego lata w moim samochodzie i byłabym bardzo wdzięczna, gdyby w końcu je odebrał. Nie zamierzam zadawać sobie trudu i wysyłać ich pocztą.
– Crystal? – spytałam. Nigdy nie jestem pewna. Przez ostatni rok czy dwa Lester umawiał się z dwiema dziewczynami, Crystal Harkins i Marilyn Rawley, i obie są na niego wściekłe od Bożego Narodzenia, bo nie może się na żadną zdecydować. W końcu w walentynki znów zaczął spotykać się z Marilyn, ale wtedy Crystal się zdenerwowała, więc posłał jej różę, a to znów rozwścieczyło Marilyn. A ja po prostu nie znoszę, gdy są takie złe, bo lubię je obie i byłabym szczęśliwa, gdyby któraś z nich została moją bratową.
Dlatego właśnie starałam się porozmawiać z Crystal tak długo, aż przestanie być zła.
– Poczekaj, Crystal. Lester nie wrócił jeszcze do domu, ale ja potrzebuję porady – powiedziałam jej i wyjaśniłam sprawę z kapsułą czasową. – Gdybyś miała zrobić listę dziesięciu rzeczy, które pokazywałyby, jak wygląda życie w dzisiejszych czasach, co byś wybrała?
– To ma być coś, co będzie zakopane w kapsule aż do 2040 roku? – spytała.
– Tak.
– W takim razie kluczyki od samochodu Lestera – powiedziała Crystal. – Żeby nie mógł nigdzie jeździć, bo może wtedy przestałby łamać dziewczynom serca.
To chyba oznacza, że mój brat nie ma szans na pogodzenie się z Crystal. Kiedy się rozłączyła, przyszedł mi do głowy kolejny pomysł i zadzwoniłam do Marilyn Rawley.
– Potrzebuję pomocy z zadaniem domowym – powiedziałam jej i wyjaśniłam, o co chodzi z kapsułą.
– Masz wymyślić dziesięć rzeczy, które stanowią część naszej kultury i okażą się zabawne za jakieś pięćdziesiąt lat? – spytała.
– Tak.
– Zapakuj Lestera do kapsuły, a ja będę się świetnie bawić, jak go odkopią w 2040 roku – powiedziała Marilyn.
Doszłam do wniosku, że życie uczuciowe mojego brata nie wygląda najlepiej. Czy miał jakiegoś zaufanego przyjaciela? Nie mogłam sobie przypomnieć, żeby tato rozmawiał dużo z Lesterem o jego związkach, i nagle uświadomiłam sobie, że to zadanie dla matki, jeden z obowiązków Pani Domu. Dlatego gdy Lester wrócił koło dziewiątej z wieczornych zajęć, poszłam do kuchni odgrzać mu kolację w mikrofalówce.
– Dzięki, Al – powiedział, gdy postawiłam przed nim talerz z ravioli, fasolką i chlebem kukurydzianym. – O rany, jestem wykończony! Rozwalił się na krześle i wyciągnął nogi przed siebie.
– Wykituję od tej pracy.
– Właśnie się nad tym zastanawiałam – powiedziałam mu.
– Że mogę umrzeć?
– Nie, tylko że potrzebujesz... trochę miłości w życiu.
Lester miał chleb w ustach i nagle przestał przeżuwać.
– Czy to jakiś pomysł Loretty?
Loretta z Dziką Burzą Loków pracuje w Kąciku Prezentów w sklepie taty i przez pewien czas próbowała upolować Lestera – aż udało się nam ją przekonać, że Lester przygotowuje się do życia zakonnego, co moim zdaniem jest jedną z najbardziej nieprawdopodobnych rzeczy na świecie.
– Oczywiście, że nie – powiedziałam. – Stać cię na kogoś lepszego niż Loretta.
– Na przykład? – spytał i ugryzł kromkę.
– Po prostu jestem przekonana, że w głębi serca wcale nie jesteś szczęśliwy bez kobiety i tak naprawdę tęsknisz za Crystal i Marilyn, chociaż nie chcesz się do tego przyznać. Ale mnie możesz powiedzieć.
– Miło słyszeć, że się o mnie martwisz, Al.
– Oczywiście, że się martwię. I jeśli mogłabym ci jakoś pomóc...
– Możesz. Nie mieszaj się do moich spraw, okej? Gdybym naprawdę umierał z tęsknoty za Marilyn lub Crys¬tal, wystarczyłby jeden telefon i załatwiłbym sobie randkę na sobotni wieczór.
– Załóżmy się o dolara – powiedziałam.
Lester znów przestał jeść.
– Mówisz serio?
– Serio. – Sięgnęłam do kieszeni dżinsów, wyjęłam dolara z pieniędzy na lunch i położyłam go na stole.
Lester położył obok drugi banknot, a potem sięgnął za siebie po telefon. Zauważyłam, że najpierw wybrał numer Crystal, bo ostatnią cyfrą było zero.
– Crystal? Czy zastałem Crystal? – Poczekał chwilę, a potem: – Cześć, Crystal, jak się masz? Tu Les... Jak to, jaki Les? Wiem, że długo się nie odzywałem, i dlatego dzwonię: tęsknię za tobą... Myślałem o sobotnim wieczorze... Naprawdę?... A w następną sobotę?... Aha.
Nagle zaczął się gapić na słuchawkę.
– Rozłączyła się. Powiedziała, że jest zajęta we wszystkie soboty aż do końca świata.
– Miałam ci przypomnieć, żebyś odebrał od niej swoje okulary.
– Może je zatrzymać. Spróbuję z Marilyn. – Lester zrobił przerwę na jeden kęs ravioli, a potem wybrał numer Marilyn. Gdy odebrała, wciąż jeszcze miał jedzenie w ustach.
– Marilyn? Jak się masz? – Ale kiedy dotarł do fragmentu o sobocie, wytrzeszczył oczy i opadła mu szczęka, a gdy odłożył słuchawkę, powiedział: – Umówiła się z Crystal! Spotykają się, żeby porozmawiać o mnie!

Książka "Alice bardzo się stara" - Phyllis Reynolds Naylor - oprawa miękka - Wydawnictwo ZNAK. Książka posiada 158 stron i została wydana w 2006 r.